update 26/05/2024: met veel spijt hebben we de beslissing moeten nemen om Naranja te laten rusten. Sinds meer dan een jaar ontwikkelde zich huidkanker die vooral op haar neusje erg zichtbaar was. De plek breidde gestaag uit en uiteindelijk konden pijnstillers haar pijn niet meer onderdrukken. Ook haar ademhaling werd bemoeilijkt doordat gans de neusholte aangetast was. Toen we merkten dat ze zelf aangaf dat het voor haar allemaal teveel werd en ze afscheid wilde nemen, hebben we ervoor gezorgd dat ze niet langer hoefde te lijden. Naranja heeft een mooie tijd van iets meer dan 5 jaar bij ons doorgebracht. We zijn dankbaar voor de tijd dat we deze dame, die ons nooit heeft toegestaan om haar aan te raken, hebben mogen bedienen op haar wenken. Ze was dik bevriend met verschillende van de bewonertjes waarmee ze vaak zij aan zij in de pergola lag te dutten. We zijn niet de enige voor wie ze een grote leegte achterlaat.
==============================================================
Naranja kwam bij ons inwonen op 24 januari 2019, toen ze negen jaar was. Ze kwam samen met haar zus toe die helaas enkele maanden later overleed aan een niertumor. Sindsdien moest Naranja haar weg opnieuw zoeken want ze waren onafscheidelijk, die twee. Gelukkig is ze sociaal met soortgenootjes en kan ze steun vinden bij meerdere poesjes uit de groep. De band die ze met haar zus had, heeft ze echter met geen ander.
Sinds haar aankomst is ze angstig. Samen kwamen ze dan ook van een collega asiel waar ze jaren in een ren hadden geleefd maar nooit geadopteerd werden omwille van hun angst voor mensen. Dankzij de vrijheid en ruimte die ze hier kregen bloeiden ze open. Naranja laat zich redelijk goed benaderen maar aaien of pakken is absoluut niet aan de orde.
Haar naam dankt ze aan de kleur van haar vacht. Zo oranje als een appelsien! Zowel in de lente als in de herfst heeft ze last van klitten in haar vacht. Pas enkele maanden later vallen die vanzelf af. Helaas kunnen we haar er niet bij helpen want dat staat ze absoluut niet toe . We zouden haar al moeten “vangen” en laten cederen wat we uiteraard liever niet doen.
