24/10/2014:
We zagen het aankomen. We wisten dat we er eerder vroeg als laat voor zouden komen te staan, maar toen we gisterenavond merkten dat Tijgertje niet meer kon eten, kwam de slag nog steeds even hard aan.
’s Ochtends had hij zijn Gourmet gold Mousseline nog goed opgelikt maar ’s avonds lukte het hem niet meer. Het viel me op dat hij onrustig rond zijn potje bleef draaien en toen ik het nader bekeek, zag ik hoe het eten plat gedrukt was in de bodem. De lieverd had honger maar kon er niet aan. Hij was gewend dat ik alles voor hem oploste en vol verwachting volgde hij mijn pogingen om het eten los te maken met een vork in de hoop dat hij het dan wel kon oplikken. Maar helaas. Toen ik het lopend maakte door er poezenmelk onder te mengen, begon hij er terug aan en deed hij wat binnen maar ik merkte duidelijk dat dit niet was wat hij wilde.
Even laten gingen wij aan tafel en vatte hij naar vaste gewoonte post vlak naast me. Een vegetarische maaltijd oefent op een poes geen aantrekkingskracht uit maar toen Tijgertje zelfs probeerde om de groenten en rijst van mijn bord af te pitsen, werd me duidelijk wat een hongergevoel hij moest hebben. Ik kon niets beter bedenken dan hem een overvol potje fijngesnipperd kippewit voor te schotelen waar hij echt gek op is. Ik hoopte dat hij in die hoeveelheid kon happen en zo toch altijd wel iets zou binnen krijgen; het was ellendig om zien hoe Tijgertje allerlei pogingen ondernam om uiteindelijk slechts enkele stukjes ingeslikt te krijgen. Zelfs uit de hand voederen lukte helemaal niet meer. Hij was uitgeput van al die inspanningen.
Honger lijden – niet kunnen eten, het is niet dierwaardig en met heel veel verdriet deden we een poging om de dierenarts te bellen. Het was inmiddels 21 uur en helaas kon ze niet komen omdat ze op cursus was en pas rond middernacht zou thuiskomen. Er zat niets anders op dan te wachten en Tijgertje zoveel mogelijk te verwennen: slagroom, lopende snoepjes enz… we haalden alles uit de trukkendoos opdat hij het nog zoveel mogelijk naar zijn zin zou hebben.
De volgende ochtend, vanmorgen dus, zouden we immers afsheid nemen… Mails, boekhouding, whatever wat ’s avonds steevast op het programma staat, het kon me gestolen worden! Dit moment was voor ons.
Ook vanmorgen deden we ons uiterste best om hem nog in de watten te leggen en genoot hij van yoghurt en slagroom. Tijgertje had de gewoonte om me te volgen vanaf het ogenblik dat ik de woonkamer betrad. Vroeger volgde hij me ook buiten maar dat is al enige maanden geleden; dat was één van de duidelijke signalen die hij ons gaf dat er iets mis liep. Nu hield hij me in het oog in de woonkamer en hoopte hij steeds dat ik ergens ging zitten: liefst in de zetel want dan kon hij makkelijker op schoot of in mijn nek kruipen. Spijtig genoeg heb ik dat veel te weinig gedaan maar vanmorgen moest alle werk maar wachten. Toen ik in de zetel ging zitten, wilde hij net naar de keuken gaan. Hij keek verrast om en kwam direct aangelopen. Hij nestelde zich op mijn schoot waar hij erop los dabte. Dabben en spinnen… Tijgertjes’ handelsmerk. Zijn blik sprak boekdelen toen ik hem uitlegde dat hij nu mocht gaan rusten omdat wij hem niet meer konden helpen. Even later kwam de dierenarts binnen en vol vertrouwen met zijn blik volledig op mij gericht liet hij de dierenarts hem benaderen om zijn rustprikje te geven. Al spinnend is hij in mijn armen ingedommeld.
De herinneringen aan deze lieverd, wat we samen hebben doorgemaakt, heeft een sterke band gesmeden. Hoe onderkomen kwam hij meer dan vijf jaar geleden toe! Hoeveel vertrouwen had hij toen we hem van zijn verlamming afhielpen niettegenstaande hij toen veel pijn had. Hoe verstandelijk heeft hij ervoor gezorgd dat hij als één van de eerste mocht verhuizen nog voordat de grote verhuis naderde. Allemaal warme herinneringen die nu evenzeer verdriet als troost opwekken.
Lieve Tijgertje, we zien mekaar ’s avonds terug – zoals ik je beloofde. Tussen alle sterretjes zal je schitteren als geen ander. Je bent nu verlost van alle leed en kan daar spelen met alle andere fonkelende zieltjes. We hebben je zielsgraag gezien en vergeten je nooit. Vergeef me de momenten dat je op me wachtte en dat ik geen tijd had om bij je te komen zitten. Ik zou het nu anders doen, maar daarvoor is het te laat helaas… Je kroop dan ’s nachts dicht tegen me aan; daar had ik gans de nacht tijd voor je. Ik zal je missen.
Ons verdriet is snijdend maar we zijn zo gelukkig dat we je gekend hebben en dat we je al die tijd bij ons hebben mogen koesteren. Het ga je goed, Tijgertje en blijf spinnen hé!
Update 27/08/2014:
Het was een erg zware dag. Sinds enkele dagen merkten we dat Tijgertje moeilijker begon te eten. Het gezwel was ondertussen terug aangegroeid, althans dat dachten we. De dierenarts constateerde echter dat het eigenlijk om een verstopte klier gaat. Even dachten we dat dit positief nieuws was en we er wat aan zouden kunnen doen maar helaas werd alle hoop ontnomen. Door de kanker die nu ook op een lymfeknoop zit, is de situatie onomkeerbaar.
Tijgertje heeft verder nog altijd evenveel levenslust en blijft zijn gewoontes houden. Als we eten zal hij steevast mijn gezelschapsheer zijn en bij het slapen gaan, zit hij midden op het bed te wachten om dan spinnend en trappelend in slaap te vallen. Hij is vaak de reden dat ik probeer om toch naar bed te gaan en het werk even probeer uit te stellen tot de volgende ochtend.
Omwille van zijn dappere houding hebben we besloten om hem zo lang mogelijk, dat wil zeggen zo lang het dierwaardig is, te verzorgen. Om het hem aangenamer te maken voor het eten krijgt hij nu pijnstillers. Hoe lang we hem zo gelukkig kunnen houden, is afwachten. Veel zal van zijn moraal afhangen en we hopen die nog lang te kunnen opkrikken.
We durven niet te denken aan het ogenblik waarop we de zware beslissing zullen moeten nemen, maar we zullen Tijgertje in geen geval laten afzien!
==========================================
Update 06/05/2014:
Sinds gisteren is de laatste hechting in zijn mondhoek gelost wat maakt dat hij een groot gat heeft waar het gezwel heeft gezeten. De foto is niet mooi te noemen maar geen nood: hij eet goed en voelt zich prima. Dat merken we aan de hoeveelheid aandacht die hij opeist en aan de decibels die zijn motortje produceert.
Wel erg triest vandaag was het telefoontje van de dierenkliniek over de labo-ontleding van het gezwel. Dat wijst helaas op kwaadaardig. Het is nu echt afwachten hoe het zich verder zal manifesteren. Zal het zich snel terug vormen of is het al verspreid naar de lymfeknopen? Maar wie weet is toch alles weg en komt het niet terug? Alleen tijd zal dat vertellen.
Wij hebben het slechte nieuws van ons afgeschut net zoals “onze Tijger”; zijn levensvreugde is mateloos en we weten hoe belangrijk dat is voor een genezingsproces. Als we over hem spreken, kijkt hij ons aan met een blik van “waar heb je het over?! Geen tijd verliezen aan praten! Verwen me maar enne… ik wil op schoot!” Onze gedomesticeerde tijger…
==========================================
Update 03/05/2014:
Momenteel zit Tijger te trappelen op mijn schoot terwijl ik dit tijp; vanmorgen zag het er nochtans even heel anders uit! Net na het voederen troffen we op het bureau -zijn vaste stek- een hevig bloedende Tijger. Gans het bureel, scherm en omgeving hingen onder de bloedspatten. Zelf zat hij wat schaapachtig te kijken niet begrijpende wat er mis was terwijl hij zijn pootjes likte met een bloedende mond. Genoeg reden om dadelijk naar de dierenkliniek te bellen waar we dadelijk terecht konden. Blijkbaar was een ader tussen lip en tandvlees geraakt waardoor het bloed aardig wat stuwing had. Hij moest even terug onder lichte narcose waardoor hij een heleboel bloed uitbraakte dat hij had ingeslikt. De ader werd dicht geschroeid en de lip lichtjes terug gehecht. De rest van de lip mag gewoon los blijven hangen; het uitzicht maakt noch ons, noch Tijgertje iets uit. Hij kan zo evengoed eten en kwijlen doet hij toch met of zonder gat in zijn kaak…
Grappig hoe de dierenarts eerst een beetje verontschuldigend zei dat hij mogelijk wat speeksel zou kunnen verliezen. Sinds zijn aankomst vijf jaar geleden hebben we nooit anders geweten; we konden altijd precies volgen waar hij gelegen had aan de natte plekken. Dat is nu eenmaal zijn handelsmerk… we zouden het voor geen geld willen missen!
============================================
Update 02/05/2014:
Ondertussen eet Tijgertje terug normaal. Het loopt echter niet allemaal van een leien dakje helaas. De ingreep was serieus en dat blijkt nu wel. Hij krijgt dagelijks pijnstiller wat echt nog wel nodig is. De wonde bloedt aardig en helaas zijn er enkele hechtingen gelost. Toch is de dappere jongen opgelucht dat het gezwel weg is; hij slaapt terug bij ons, spint om ter hardst én laat geen kans aan de computer voorbij gaan zoals op de foto te zien is.
====================================
Update 30/04/2014:
Tijgertje is helemaal wakker! Sinds vanmorgen springt hij terug op schoot en laat hij geen kans voorbij gaan om bij me op schoot te liggen als er computerwerk te verrichten is, zoals dat nu het geval is. We moeten hem nu alleen nog aan het eten krijgen want dat is vanmorgen nog niet gelukt maar nu we terug de ons zo vertrouwde lichtjes in zijn ogen zien twinkelen, hebben we ook daar het volste vertrouwen in.
=====================================
Update 29/04/2014:
Toen ik vanacht rond 3 uur de
transportmand wilde openen met de gedachte dat Tijgertje ondertussen goed
wakker rechtop zou zitten, werd mijn positivisme in de kiem gesmoord. Hij lag
nog steeds zwaar ademend te slapen. Ik vond het verstandig hem bij me te pakken
zodat hij alleszins warm lag en ik zijn toestand beter kon opvolgen. Zij het
dan dat het ten koste ging van mijn nachtrust; wat is één nacht als hij er zich
beter mee kon voelen…
Pas tegen een uur of zeven deze ochtend
kwam er meer beweging. We zien hem nu uur na uur meer en meer ontwaken. In eten
of drinken heeft hij voorlopig nog geen zin wat natuurlijk logisch is want hij
loopt nog steeds als een zombi rond.
De wonde staat verder wel mooi dus laat
ons hopen dat de narcose stilaan uit zijn lijfje geraakt zodat hij terug zijn
eigen ik kan zijn en het positieve van de ingreep kan ondervinden.
====================================
Update 28/04/2014:
21u: Tijgertje ligt te bekomen in de transportmand met het deurtje gesloten. Hij is nog niet wakker na de ingreep die de lieverd deze middag heeft ondergaan. Omstreeks half drie is de operatie aan het gezwel in zijn mondje gestart. De dierenarts vertelde dat de operatie goed verlopen was maar dat hij er de handen mee vol had. Het gezwel was vergroeid met de kauwspier waardoor het volledig verwijderen dus onmogelijk was. Wel is zo grondig mogelijk gewerkt wat resulteert in een grote wonde aan zijn mondhoek die dankzij wat plastische chirurgietechniekjes zo goed mogelijk gereconstrueerd werd. Het is nu even afwachten hoe en of Tijgertje morgen zal eten. Hij zal alleszins malse voeding krijgen zodat hij zijn mond niet hoeft te forceren. Het verwijderde gezwel is opgezonden naar het labo voor onderzoek.
Het was weliswaar niet de prettigste dag nu we Kenzo vanmorgen dan ook al in de kliniek moesten achterlaten. Anderzijds zijn we alvast een beetje opgelucht dat het grote gezwel verwijderd is. Zowel voor Tijgertje is het nog bang afwachten hoe hij zal reageren als hij wakker wordt en wat het resultaat van het labo zal zijn plus uiteraard is het ook nog duimen geblazen voor Kenzoke.
Voorlopig is Kenzo erg rustig en doet het infuus hem klaarblijkelijk deugd. Hopelijk mag hij morgen naar huis komen en zijn alle beschermelingen terug herenigd.
============================================
Update 25/04/2014:
De kogel is door de kerk… Tijgertje wordt maandag geopereerd. Niettegenstaande de poging om de dikte aan zijn kaak te verminderen met medicatie is er totaal geen verbetering in de situatie gekomen. Integendeel zelfs, de zwelling wordt steeds groter.
Tijgertje houdt zich sterk zodat we dat van hem gewend zijn. We kunnen onze kop in het zand steken en verder afwachten tot hij tekenen geeft van pijn maar zover willen we het voor hem niet laten komen. We weten immers dat zijn pijngrens erg hoog ligt en dat hij vermoedelijk nu ook al veel last heeft. Hoe kan het ook anders met een mondhoek die opengesperd wordt door een bol?
Nu zijn hart nog in goede conditie blijkt te zijn, is het risico voor de anesthesie niet groter als bij een jonge poes terwijl het risico groot is op inwendige uitzaaiing als we niets laten doen.
Maandag wordt geen onbezorgde dag ten huize Het dierenthuisje maar we hebben vertrouwen in onze Tijger! Hij is nog lang niet van plan om het hier allemaal op te geven!!
==========================================
Update 19/04/2014:
Sinds een tweetal weken merkten we op dat Tijgertje erg plots een verdikking had aan zijn onderlip. De foto liegt er niet om! Gelukkig blijft hij goed eten en is hij nog steeds het gekke oudje maar we willen uiteraard geen risico lopen dat het erger wordt en mogelijk onbehandelbaar.
Daarom gingen we te rade bij de dierenarts die hem medicatie voorschreef. Als de verdikking binnen een weekje niet afgenomen is, zullen we genoodzaakt zijn om RX-opnamen te laten maken. Hoogstwaarschijnlijk gaat het dan immers om een gezwel dat operatief zal verwijderd moeten worden. Ondanks zijn gezegende leeftijd -waar we ons steeds meer vragen bij stellen- klopt zijn hartje nog prima en is zijn moraal beter dan ooit. In principe dus geen reden om paniek maar toch zouden we narcose liever achterwege laten. Wordt dus vervolgd…
==========================================
Tijgertje
(° ca 1994?)
Dankzij een erg bezorgde oproep van een dame die vertelde dat ze de
buurvrouw was van een gezin dat in erbarmelijke situatie woonde en er
daar ook nog eens vier poezen op na hield. De poezen waren in het
verleden altijd verzorgd door de buren omdat de eigenaars zelden thuis
waren en ze merkten dat de dieren ook steeds honger hadden. Ook
genegenheid zochten ze eerder in de omgeving dan bij hun eigen mensen.
Nu echter was het huis onbewoonbaar verklaard en verhuisde dit gezin, maar zoals te verwachten uiteraard zonder poezen.
De vraag was dus of we de mogelijkheid hadden om de poezen op te vangen.
Eerst was er geen hoogdringendheid geboden gezien de buren hen verder
zouden verzorgen tot er plaats was tot op de dag dat de eigenares de
vier schatten naar de dierenarts zou brengen om ze in te slapen. Zo
kwamen de dieren toe op 3 maart 2009. Tijgertje was er het ergst aan toe
waardoor we ook besloten hebben hem hier te houden als vaste inwoner.
Buiten het feit dat heel zijn achterhand kraakt doordat hij ooit
gevallen is, had hij een enorm groot mondprobleem.
Zijn tandvlees was in tegenstelling tot de anderen niet ontstoken maar
wel opgezwollen. Blijkbaar had hij een allergische reactie opgelopen
voor –zo werd in beginsel gedacht- de luizen die krioelden op zijn
vacht. Omdat het zodanig opgezwollen was zodat het steeds opnieuw bloede
omdat hij erop beet kreeg hij wat cortisone om te ontzwellen. Waar we
voor vreesden gebeurde: door de cortisone werd zijn immuniteit
ondermijnd en kreeg hij een zware verkoudheid. Die heeft enkele maanden
aangesleept. Cortisone was dus vanaf dan uit den boze. Heel wat
antibioticakuren volgden mekaar op in de hoop dat we de zwelling onder
controle zouden krijgen zodat eindelijk de slechte tanden zouden kunnen
getrokken worden. En zo gebeurde: begin mei werd hij verlost van die
pijnlijke tanden en werd een biopsie genomen van de zwelling om zeker te
zijn dat het niet om iets kwaadaardigs ging. Gelukkig was die uitslag
negatief. Dan zijn we terug met antibiotica gestart tesamen met
homeopathie in de hoop zo de zweling onder controle te houden. Later
bleek echter dat het om een polip ging die operatief verwijderd diende
te worden.
Eens die operatie achter de rug, was het zware ademen en ook het kwijlen van voordien grotendeels verdwenen.
Al die tijd was Tijgertje gelukkig tot op 14/05/2012. Tijgertje verbleef
inmiddels meer dan 3 jaar bij ons en plots had hij problemen met zijn
achterhand. Het leek erop dat hij niet meer volledige controle had over
zijn pootjes. Er was duidelijk iets mis met zijn coördinatie dus een
dringend dierenartsbezoek was onherroepelijk.
Een volledige controle leverde weinig resultaten op en we besloten om
bloed te laten nemen voor ontleding. In tussentijd vond de dierenarts
het aangeraden om alvast een spuitje cortisone te geven om erger voor te
blijven. De dag nadien kregen we de bloeduitslag die een zwaar
infectiebeeld aangaf. Gezien Tijgertje duidelijk kampte met een
neurologisch probleem was de oorzaak mogelijk in de rug of hersenen te
zoeken. Er werd dadelijk gestart met antibiotica maar tot onze grote
frustratie zagen we de lieverd alleen maar achteruit gaan. Daarom
besloten we contact op te nemen met de specialist in acupunctuur waar we
al eerder waren geweest voor verlammingen met schitterende resultaten
ten gevolge.
Er werden eerst röntgenfoto’s genomen. Veel goeds kwam er niet uit: er
was een doffe plek te merken net voor het hart wat mogelijk op kanker
wijst. Spijtig genoeg bevestigen de symptomen de mogelijke aanwezigheid
van een gezwel. Toch vond de dierenarts het een kans waardig om naalden
te steken op hoop van zegen.
Toen ik met Tijgertje na een zenuwslopende ochtend -zowel voor hem als
voor mij- thuis kwam, wandelde hij vrij vlot uit zijn mand. Er was een
groot verschil met zijn pas van die ochtend. Na een aantal
acupunctuursessies beterde zijn toestand aanzienlijk. Aangezien hij die
ritten erg zenuwslopend vond dachten we er goed aan te doen om ook een
homeopatisch middel in te zetten dat ook al eerder zijn vruchten in
zulke situaties had afgeworpen en wonder boven wonder: Tijgertje liep
terug! Meer nog: sinds 18 juni ’12 springt hij terug in de zetel, loopt
de trappen op…
Tijgertje geniet nog meer als tevoren! Hij heeft zich erbij neergelegd
dat hij niet meer kan rond hossen zoals hij voordien nog deed ondanks
zijn respectabele leeftijd. Hij doet het nu rustig aan en wij proberen
hem wat meer te vertroetelen.