Vicky kwam op 15 januari 2008 bij ons terecht nadat we een oproep kregen
van een dame uit onze gemeente met de vraag of we plaats hadden voor
een onderkomen poes die bij haar was komen aanwaaien. We gingen kijken
en schrokken van de toestand van deze “onderkomen” poes.
Meestal overdrijven de mensen in hun beschrijving, maar deze dame had
gerust wat preciezer mogen zijn. Het was een geraamte met wat geklitte
grijs-zwarte vacht eraan en een kopje zo zwart als pek, oortjes
inclusief. Uiteraard hadden we plek voor dat sukkeltje. Toen we ze thuis
uit de mand haalden begon ze dadelijk te spinnen. We konden het écht
niet laten om haar behalve de standaard ontworming en ontvlooiing toch
alvast een eerste deftigere opknapbeurt te geven. Je zag gewoon aan haar
dat ze doodongelukkig was in haar vuil tenuetje. Heel het hoofdje werd
“gewit” … het was zowaar een witte poes! Zonder haar te moeten
tegenhouden konden we haar zelfs scheren.Ze genoot ervan!
Daarna een lekkere maaltijd waarvan ze smulde, hoewel het al snel
duidelijk was dat ze pijn had bij het eten. Om dan uiteindelijk voldaan
in slaap te vallen op schoot.
De volgende ochtend gingen we op controle bij de dierenarts en dat was
geen overbodige luxe. Een grote zweer op haar tong zorgden alleszins al
voor een eerste mondkwaal. Maar dat was niet alles. Eigenlijk zit Vicky
in slechte papieren. Door haar onderkomenheid was ze reeds gedeeltelijk
uitgedroogd.
Nier- en leverwaarden waren slecht. Het hart gaf geruis aan en haar
polsslag was veel te hoog. Ze kreeg antibiotica voor haar mondje en
hartmedicatie in de hoop dat dit haar alvast wat zou opkrikken. Indien
haar toestand het dan later mogelijk zou maken, zouden haar tandjes
getrokken worden zodat de pijn in haar mondje voor ééns en voor goed
voorbij zou zijn.
En dat ging goed! We waren zo gelukkig; we zagen Vicky openbloeien en
echt genieten van de luxe van een zetel, de warmte en aandacht. Allemaal
dingen die ze waarschijnlijk nooit gekend had of toch alleszins al lang
niet meer kende.
Sinds donderdag 30/01 ging het echter wat minder goed. Vicky leek terug
pijn te krijgen in haar mondje en de eetlust verdween. Vrijdag gingen we
dan ook direct terug op controle bij de dokter die haar opnieuw
medicatie en nu ook een pijnstiller voorschreef om het haar wat
comfortabeler te maken. Dit keer waren we vast besloten haar tandjes te
laten trekken zodra ze terug wat aangesterkt was.
Zolang hebben we echter niet kunnen wachten want op maandag 4/02 was er
weinig of geen verbetering en haar toestand ging achteruit. Ze had
natuurlijk weinig of geen reserve. We besloten in samenspraak met de
dierenarts dat ze daags erna geopereerd zou worden. Vicky had niets te
verliezen want op deze manier zou ze op korte tijd sterven van
ondervoeding en uitdroging.
We brachten haar dan ook vandaag, 05/02 naar de dierenarts voor de
extractie van haar tandjes. We hadden er echt grote vrees voor en
terecht…
Met heel veel pijn in het hart moeten we dit trieste nieuws brengen:
Vicky is een half uurtje nadat ze uit de verdoving van de operatie
gekomen is, bezweken. Ze had veel bloed verloren en dit samen met haar
zeer onderkomen toestand is het haar teveel geworden.
We wisten dat het een serieus risico was, maar zonder de operatie hadden
we haar met 100% zekerheid moeten afgeven binnen dit en enkele dagen en
had ze uiteindelijk mogelijk nog afgezien. Het doet ons heel erg zeer
maar we zijn wel zeker dat Vicky nu een pijnloos is heengegaan en dat ze
tot vanmiddag in de dokterskamer op mijn schoot lag te ronken van
genot.
Ondanks de pijn die ze had, was ze zo dankbaar en heeft ze zo genoten op de zetel, voor de stoof, in onze armen,…
Het was zalig om ze te zien genieten.
Ik ben zo blij dat ik haar vannacht nog in mijn armen heb gehouden.
Hoewel ik weinig of niet geslapen heb, hebben we er beiden enorm van
genoten. Kon ik maar weer een slapeloze nacht tegemoet gaan…