Twee dierenvrienden, Sonja en Peter, boden onderdak aan 1 hondje, 1 konijn, enkele kippen, een schaap en een pony.
Hoewel Peter altijd vol hield dat in hun gezinnetje nog een poes ontbrak, hield Sonja het been stijf. “Als er één dier is dat ik niet meer in huis wil is het een kat!” zei ze zelfverzekerd. Door slechte ervaringen in haar jeugd wilde ze daar echt niet meer van weten.
Op zekere dag werd ze op het werk echter om hulp gevraagd want iedereen wist dat Sonja een groot hart had voor dieren. Daar lag in een doosje aan de loskade een klein ros poesje met dicht geëtterde oogjes en verstopt neusje.
Dit was een dier in nood en moest dringend verzorging krijgen, dus de auto in richting dierenarts. Daar werd duidelijk dat het beestje last had van niesziekte in ver gevorderde staat en dat het vechten werd om het erdoor te krijgen. En zo gebeurde: “Lucky” verhuisde van de straat naar een warme plek aan de verwarming, werd verzorgd door vier liefdevolle handen en kreeg vele knuffels.
Veertien dagen later ontpopte dit kleine hoopje ellende tot een spelend en kroelend wervelwindje. “Lucky” maakte deel uit van het gezin.
Inderdaad, zo is het allemaal van start gegaan. Onbekend is onbemind, ik geef het toe! Maar nog steeds was er uiteraard in de verste verte niet de minste intentie om een opvang te starten. Als ze ons dat toen gezegd zouden hebben, werden ze voor gek verklaard; zeker weten!
We hielden énorm veel van Lucky, maar wat waren we naïef! Lucky bleef dan wel altijd in onze omgeving, maar we hadden beter moeten weten. Toen onze lieverd amper 6 maanden oud was, stak hij één enkele keer de baan over en het werd hem fataal. We waren ontroostbaar en wisten onszelf geen raad.
We moesten terug iets zinnigs doen want Lucky’s dood mocht niet tevergeefs geweest zijn. Daarom belden we asiel Canina uit Essen waar we de mogelijkheid kregen om een moederloos kittentje van zes weken, dat we verder konden groot brengen, op te halen bij een vrijwilligster.
“Tricks” zou nooit de plek innemen van Lucky, maar verzachtte wel de pijn want dit beestje had ons nu nodig en voor hem moesten we verder denken.
Een week later echter werden we verrast met een nestje kittens in de hooistal. Blijkbaar had een zwerfpoes net dit nestje geworpen voordat Peter de stal binnen ging. Hij zag nog net mamapoes uit angst verdwijnen. Peter maakte zich uit de voeten zodat ze snel zou terug komen. We durfden niet eens meer te gaan kijken want wat als mama er net terug bij lag en ze weer zou schrikken? Geen zorgen, ze zou wel terug naar haar kleintjes komen.
Hadden we gehoopt!! De volgende ochtend ging ik met een bang hartje stilletjes kijken en daar lagen 4 verkleumde en krijsende muisjes. Zo groot waren ze. Zo snel ik kon draaide ik ze in een wollen sjaal en begon ze met een haardroger op te warmen. Gedurende maar liefst vier uur voordat ze eindelijk terug wat op lichaamstemperatuur geraakten.
Toen volgde een maand zonder sociaal leven. Om de twee uur eten geven (uiteraard ook ’s nachts), papjes maken op lichaamstemperatuur, buikjes masseren en dan opgelucht zijn als ze een plasje of kakje lieten vloeien.
Vermoeiend, maar het ergst van al was de angst dat we ze er niet door zouden krijgen. Maar het lukte ons samen en we werden plots mama en papa van spinnende bolletjes wol.
Inmiddels werd de tuin volledig omheind om poezen binnen te houden zodat we de baan alvast niet meer hoefden te vrezen.
Enkele maanden later kwam ons iets aan de oren over een nestje poesjes dat men zou verdrinken. We gingen met de eigenaar praten en vroegen om de poesjes tot de leeftijd van 8 weken bij de mama te laten. Daarna zouden wij dan voor adoptiegezinnen zorgen. Natuurlijk waren ze amper zes weken toen we ze in onze schoot geworpen kregen want ze begonnen rond te lopen en vuil te worden, aldus de eigenaar… Twee dagen later hadden ze namen, maar adoptiegezinnen? Tja, ondertussen weten we wel dat dát niet zo éénvoudig ligt.
Toen één van deze poesjes op jonge leeftijd overleed, gingen we naar asiel Het Blauwe Kruis in Wommelgem om een kittentje te adopteren. Er was immers plaats voor ééntje…
We kwamen thuis met de twee grootste sukkels die er zaten: twee zwarte katers van ongeveer 7 jaar die zich al maanden wegstaken en eigenlijk nooit gezien werden. Omdat ze verscholen zaten, hadden we ze dus ook niet gezien. Toen ze thuis uit de transportmand kwamen, wisten we even niet wat te doen. De grootste was niet veel meer dan een skelet en bleek niet meer te willen eten. Hij had voor zichzelf uitgemaakt dat het niet verder hoefde. Dankzij “Graco” hebben we poezentaal geleerd en Pavid, de andere jongen, leerde ons geduld te hebben. Gedurende maar liefst elf maanden zat hij achter de kast!
Geen kitten dus, maar twee sukkelaars.
En toen is het snel gegaan. Plots beseften we hoeveel leed er in asielen te vinden is doordat sommige dieren er niet kunnen aarden. Ze worden gewetenloos door hun eigenaar op straat of in het asiel afgezet en vele dieren kunnen die stress/emoties gewoonweg niet bolwerken.
Nadat we nog enkele oudere en gestresseerde dieren geadopteerd hadden, begon het stilaan boven ons hoofd te groeien. Toen we dan bij overlijden van ons konijntje een nieuw partnertje zochten voor de overgeblevene kwamen we bij een opvang terecht waar we zogezegd een gecastreerd mannetje adopteerden en zelfs de castratie volledig betaalden. Enkele weken later bleek dat het een vrouwtje was… Dat heeft eigenlijk de doorslag gegeven. Dan konden wij het toch zeker wel tot een goed einde brengen!?
En zo gingen we aan het denken. Wat wilden we doen, hoe gingen we het doen, enz.
Heel wat denkwerk ging ermee gepaard om uiteindelijk te komen tot “Het dierenthuisje”, een opvang voor dieren in nood die in een “klassiek” asiel niet terecht kunnen omdat ze te oud zijn, psychische of medische problemen hebben, etc. Ja, dat zou het worden!
We zouden ook de mensen met raad en daad bijstaan, ook na de adoptie uiteraard. Want we beseften wat we zelf gemist en meegemaakt hadden. We kenden de fouten die wij gemaakt hebben met onze eerste énige poes en we hadden besef van zovele onwetendheden van een doorsnee adoptant.
Onze grote troef was het feit dat we tussen onze dieren leven en ze dus door en door kennen alvorens ze geplaatst zouden worden.
Zo is Het dierenthuisje in oktober 2004 officiëel van start gegaan.
Uiteraard hadden we het onderschat en zeer zeker hebben we na een dik jaar overwogen om ermee op te houden, maar we kennen de problematiek. We weten hoeveel miserie er is en hoezeer die sukkelaars mensen zoals wij nodig hebben. En geloof me, wezentjes waar je zoveel onvoorwaardelijke liefde van krijgt… die zet je als échte dierenvriend niet aan de kant!
Elk dier dat geadopteerd wordt, neemt een stukje van onszelf mee maar enkel op die manier kunnen we blijven helpen. Ze allemaal hier houden, zou egoïstisch zijn en we zouden die vele sukkels die op de stoep staan te wachten, niet kunnen helpen.
Enkel dieren die stokoud zijn of die echte zorgen baren, blijven hier inwonen. Hun verhalen kan je lezen onder “vaste bewoners”.
Al de anderen wachten op een knusse thuis!
“Welkom bij Het dierenthuisje!”
Sonja
De grote verhuis
Op woensdag 16 januari kregen we het dramatisch bericht dat we binnen het jaar moesten verhuizen. Een triester bericht hadden we niet kunnen bedenken aan het begin van het nieuwe jaar. Eerst stonden we aan de grond genageld maar eens het allemaal begon door te dringen en dankzij de steun van enkele vrijwilligers die ons de raad gaven om het probleem zo snel mogelijk bekend te maken, hebben we al onze moed samen genomen. Er stond immers zoveel op het spel!
We beseften dat dit het einde van de vzw zou betekenen als we bij de pakken gingen zitten. Huren was geen optie meer in de gegeven omstandigheden en kopen zou enkel mogelijk zijn als we op vele bijdragen mogen rekenen. We hebben immers vooral veel grond nodig en dan lopen de prijzen al gauw op tot € 300.000 en meer. Een ander zwaar probleem was de beperkte tijd die we kregen: we konden immers niet in de winter de dieren overbrengen wat maakte dat we om goed te zijn ten laatste tegen het einde van de zomer van 2013 moesten verhuizen.
Het kwam er dus op aan om zo snel mogelijk het budget bijeen te krijgen dat nodig was om een nieuwe stek te vinden voor Het dierenthuisje.
Via verschillende media brachten we het trieste nieuws naar iedereen die een hart voor dieren heeft; onder andere via nieuwsbrieven, de website, facebook maar ook via GVA en Radio 2.
Het plan werd geboren om een grootse benefiet te organsiren en enkele weken later zaten we met zo’n vijftigtal vrijwilligers voor het eerst samen om plannen te smeden voor een evenement, anders dan de andere; het moest iets groots worden met veel bezoekers. De bijeenkomst werd maandelijks herhaald en resulteerde in een dagvullend programma.
Een rommelmarkt, Vlaamse Kermis, hondenwandeling, tekenwedstrijd, veiling…. vele ideeën die van bij de start door ons hoofd spookten, maar nooit hadden we durven dromen dat dit programma door zovele artiesten die zich vrijwillig wilden inzetten voor het goede doel, gesterkt zou worden.
Een allesomvattende affiche kondigde sinds een maand de “benefiet” aan voor de nieuwe Thuis met namen als Alexandra Potvin, Raf van Brussel, Pol Goossen, Nicky Langley, Liv Van Aelst, Daisy Thijs, en vele anderen. De ijverigheid waarmee deze aankondiging verspreid werd en de bekendmaking via de media zoals GVA, ATV en Radio 2 zorgden ervoor dat het niet onopgemerkt voorbij ging.
En dan was het zover, 28 april: een erg belangrijke dag voor het verder bestaan van Het dierenthuisje. De omstandigheden waren fenomenaal: een mooie blauwe hemel met stralende zon trok heel wat mensen naar het park van Brasschaat waar reeds tegen tienen heel wat mensen toestroomden om zich tegoed te doen aan een heerlijk ontbijt. Ook vele wandelaars waren vroeg op de been met hun trouwe viervoeter om een frisse neus te halen bij één van de twee uitgestippelde wandelroutes. Binnen een mum van tijd was het koppen lopen op de rommelmarkt en ook de verkoopstandjes van onze creatieve vrijwilligers kenden al snel veel bijval. De grootste drukte kwam op gang rond de middag toen ook de optreden startten: een uitgebreid programma werd ingeleid door een verwelkoming van Pol Goossen waarbij hij de eer overnam van zijn ziekgevallen collega-dierenvriend Michel Vandenbosch. Na deze mooie intrede nam Alexandra Potvin de verdere presentatie over en kondigde opeenvolgend aan: Nicky Langley, Afi, Raf Van Brussel, Michael Schuddinck, Liv van Aelst & Daisy Thys, Sophie Buysse & John Pale Duo en Carin Care & The Texas Country Dancers. Ook Ann Pira & Janine Bischops waren van de partij voor het goede doel. Al deze bekendheden gaven Professioneel fotograaf Tom Bertels van Studio Laloza de handen vol want dit was hét moment voor de bezoekers om met hun favoriete BV vereeuwigd te worden.
De winnaars van de zoektocht die in maart reeds startte, werden gelauwerd met mooie prijzen zoals luchtdopen, verblijf in een B&B en restaurantcheques. Op de veiling werd heftig geboden op de vele mooie stukken die mensen schonken terwijl ook buiten heel wat te beleven viel; Om 15 uur brachten The Battle Droids een wervelende demo van Breakdance o.l.v. Sam Ravell, gevolgd door een al evenkundige demonstratie van Karateschool Inyo uit Brecht. Oma Fonkel van Mega Mindy vervoegde de kinderen op de Vlaamse Kermis en deelde beloningen uitaan alle kinderen die een tekening of gedichtje binnen brachten met als thema “dieren”.
Omwille van de grote opkomst kondigden we dan ook om 17 uur met veel trots aan dat het programma met een uur verlengd werd zodat we omstreeks 18 uur afsloten met de aanwezigheidstombola die maar liefst vijftien prijzen telde dankzij de gulle schenkers.
Voor één van de grote verrassingen op deze indrukwekkende dag zorgde Karateclub Inyo uit Brecht. Zij hadden drie evenementen georganiseerd in hun vereniging wat resulteerde in een cheque van maar liefst € 1.500! Dit en zoveel enthousiasme van zowel vrijwilligers als bezoekers zorgden voor een memorabele dag.
Hier kan je nog eens nagenieten van een korte samenvatting beeld. Op al deze inzet volgden heel wat hartverwarmende reacties en kregen we een mooi bedrag aan giften bij mekaar.
Enkele sympathisanten stelden renteloze leningen ter beschikking van de VZW zodat we uiteindelijk na lang -en vooral koortsachtig- zoeken konden overgaan tot de aankoop van een ruim vastgoed waar Het dierenthuisje haar werk ongestoord zou kunnen verder zetten.
Eindelijk was het dan zover: de ideale Thuis werd gevonden! Na heel wat speurwerk en vele bezoekjes aan talrijke panden hadden we eindelijk dé ideale plek voor de toekomst van Het dierenthuisje gevonden te Geel. Het ideale aan dit vast goed was de rustige ligging en de grootte van het terrein (1,3 Ha) die de mogelijkheid biedt om nog meer dieren te helpen in de toekomst. Eén groot nadeel: Er was nog heel wat werk aan!
Half juni ’13 werd de compromis getekend. Onze volgende opdracht was ervoor te zorgen dat enerzijds de lening afbetaald geraakte en anderzijds dat zoveel mogelijk benodigdheden voor de verbouwingen en aanpassingswerken gesponsord zouden worden. Uiteindelijk werd op 8 augustus de aankoopakte ondertekend en konden de werken van start gaan.